Mój budzik rozwrzeszczał się około ósmej rano, otworzyłam najpierw jedno oko upewniając się czy aby napewno jest już ranek.

Po nocy pod znakiem wysokiej gorączki byłam jednym słowem – wykończona i wcale a wcale nie obraziłabym się jakby za oknem było jeszcze ciemno.

Czas jednak był nieubłagany, trzeba było zwlec się z łóżka, tylko jak kiedy bolą wszystkie mięśnie a ciałem wstrząsa potężny kaszel?

– pójdziesz dzisiaj do lekarza?  – zapytał mąż wchodząc z kubkiem gorącej aromatycznej herbaty – to dla ciebie – podał mi kubek

– wezmę coś na przeziębienie i będzie lepiej – rzuciłam mu niedbale i upiłam mały łyk, czując jednocześnie ulgę kiedy ciepły płyn zaczął rozgrzewać mnie od środka

– jesteś baran wiesz, nie będę wstawał do ciebie w nocy, bo ci się wydaje w gorączce, że ktoś chce wejść przez okno

Spojrzałam na męża i mimo powagi, jaka gościła na jego twarzy oraz groźnego tonu zwyczajnie wybuchnęłam śmiechem.

– Majaczyłam?

– Nie, śniłaś na jawie, jeżeli można tak to nazwać, pójdziesz do lekarza? – ponowił pytanie – miałaś wysoką gorączkę i widać, że nie czujesz się najlepiej

– nie ma takiej potrzeby – odpowiedziałam i już miałam wstać z łóżka, kiedy małżonek chwycił mnie za rękę

– zaczekaj a jak ktoś inny cię poprosi?

Zdziwiona zapytałam, kto taki, tym czasem do pokoju wpadł mój przedszkolak, stanął przede mną i z oczami, jakie robił kot w butach z bajki Shrek powiedział

– mamoooo…. kochiam cię idź do pani dotor… 

Nosz cholerka to przecież jakiś spisek no, ale takiemu mężczyźnie to nie umiem się oprzeć hehe, mam nadzieję, że wy jakoś się trzymacie w tą „kratkową” pogodę ja poległam już w niedziele…

P.S

Ciekawe czy jak mojego małżonka rozłoży choróbsko tak chętnie pobiegnie do przepełnionej przychodni?:)